Dodelijke diplomatie
Westerse slapheid heeft Noord-Korea sterk gemaakt
Toen Ronald Reagan in 1981 aantrad als president werd hij – net als Donald Trump nu – bespot, beschimpt en belasterd door de media en de intellectuele en culturele elite. ‘Een B-acteur als president.’ ‘Een seniele oude dwaas.’ ‘Een politiek onbenul, in staat om de derde-wereldoorlog te ontketenen en het aardse leven te vernietigen in een apocalyptische nucleaire winter.’ De hysterie kende geen grenzen.
Titelfoto: Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal PBS Newshour
Tegenwoordig erkennen vriend en vijand dat Ronald Reagan een uitzonderlijk goede president en een briljant strateeg was. Een man die we veel verschuldigd zijn. Want het einde van de Koude-Oorlog en de vredige voorspoed in Europa hebben we niet te danken aan linkse denkers, EU-strategen of Ban-de-Bom demonstraties, maar aan Reagans niet aflatende confrontatiepolitiek. Het was ‘de vrede door kracht’ methode van Ronald Reagan die het communistische Soviet-imperium op de knieën dwong.
Trump-hysterie
Maar de hysterie van de jaren ’80 is weer terug. In 2017 hebben wij, volgens de moraalmeesters en -meisjes van vandaag, opnieuw een oude dwaas in het Witte Huis die de wereld met kernoorlogen naar de rand van de afgrond gaat brengen: Donald Trump. Nu Trump het kernwapenprogramma van het Noord-Koreaanse Kim-regime definitief een halt wil toeroepen door middel van Reaganesque confrontaties, staat de wereld opnieuw op zijn kop. Links schreeuwt moord en brand. Feministen van naam en faam trachten, net als Jimmy Carter indertijd, te voet de grens met Noord-Korea te overschrijden. Nucleaire doemscenario’s vinden gretig aftrek.
De Trump-Start-Een-Kernoorlog hysterie spat van de krantenpagina’s, beeldschermen en uit radiospeakers. Volgens de hoofdredactie van NRC, dè krant van bestuurlijk Nederland, is Donald Trump niet goed wijs, wil hij Pyongyang nucleair vernietigen en moeten derden ingrijpen voor het te laat is. Het niveau van zulke hoofdredactionele commentaren is niet alleen lachwekkend maar vooral benepen en opruiend. De links-liberale elite lijkt net als in de jaren ’80 met de rug naar de werkelijkheid te staan en de bevolking oorlogs- en angstpsychosen aan te willen praten. Sla een Guardian, Le Monde, of NYT open en de geur van angstzweet walmt je tegemoet.
Mantra’s
“Laten we Noord-Korea erkennen als kernmacht.” “Laat ons praten met het regime.” “Diplomatie is de enige uitweg.” Dat zijn de mantra’s die alle oud-Obama, -Bush en -Clinton stafleden in koor herhalen in de media. Van Clinton-deal architect tot Iran-deal doordrammer. Van strategische wegkijkster Susan Rice tot opperverhalenverzinner Ben Rhodes. Waar halen ze het lef vandaan vraag je je af. Na ruim vijfentwintig jaar totaal mislukte diplomatie ijskoud opnieuw pleiten voor onderhandelingen. Met een regime waarmee niet te onderhandelen valt. Dat is niet alleen een teken van krankzinnig gedrag – hetzelfde keer op keer herhalen en toch een ander resultaat verwachten – het is levensgevaarlijk. We geven dictators die ons en hun volk gegijzeld houden hun zin. We laten zien dat we te laf zijn om bullebakken met kernkoppen aan te pakken. Ondertussen groeit Kim’s ego en eisenpakket en nemen de bedreigingen toe.
Extreem geweld
Zijn kernwapenprogramma is meer dan een ‘noodzakelijke’ overlevingsstrategie. Het ultieme doel is eenwording met Zuid-Korea. Eén Koreaanse staat geschoeid op Noord-Koreaanse leest. Een communistisch schiereiland zonder westerse invloeden. Die ambitie zal het regime door dreiging en chantage stap voor stap trachten te verwezenlijken. Noord-Korea kan bogen op een lange geschiedenis van intimidatie en extreem geweld dat inmiddels vele Zuid-Koreanen, Japanners en Amerikanen het leven heeft gekost. Gewapend met kernraketten zal deze agressie verder toenemen. En wie geen steviger opties durft te overwegen dan diplomatie creëert op termijn een nog groter probleem. Want opnieuw het praatpad bewandelen zendt een glashelder signaal naar de vrienden van Kim: de Ayatollahs. De Islamitische despoten die de Noord-Koreaanse crisis nauwgezet volgen.
Iran als kernmacht
Voor Iran is Noord-Korea een laboratorium en test-site voor het ontwikkelen van hun eigen kernwapens en raketten. Een programma waaraan de islamitische heersers dankzij het geld en de gebreken van de Iran-deal in alle rust kunnen werken. En wat doen we wanneer Iran over kernraketten beschikt? Gaan we de islamitische dictatuur dan ook als kernmacht erkennen? Gaan we weer onderhandelen? Waar dat toe leidt heeft u onlangs kunnen zien bij de inauguratie van president Rouhani waar naast een uitgebreide Noord-Koreaanse delegatie ook onze EU-buitenland commissaris Frederica Mogherini te gast was. Haar kledij, haar onderdanige houding en haar lovende woorden voor het regime spreken boekdelen. Met Iran als kernmacht wacht Europa een inktzwarte toekomst.
Mensenrechten
Zelfs het Noord-Koreaanse mensenrechten-argument dat alle links-liberale onderhandelaars steeds weer aanvoeren – hongersnood, concentratiekampen en gescheiden families – is op de keper beschouwd weerzinwekkend. Geen enkel diplomatiek initiatief heeft de Noord-Koreaanse bevolking geholpen. Integendeel. Het kwartiertje gecontroleerd wederzien dat een handvol gescheiden Koreanen onder auspiciën van het Rode Kruis was gegund heeft door het bruusk verbreken van verder contact alleen maar geleid tot nog meer verdriet. Voedselhulp ging naar militairen, hulpgelden en politieke afkoopsommen werden ingezet voor het raket- en kernwapenprogramma. Ook de concentratiekampen groeiden in aantal en in gruwelijkheid. Terwijl westerlingen er een avontuurlijke ‘vakantie‘ vieren worden duizenden inwoners gemarteld, uitgebuit of op beestachtige wijze vermoord. Noord-Koreaanse slaven zijn, met gegijzelde familieleden als onderpand, in grote getale gedwongen aan het werk, in de Arabische wereld, Rusland, China, Afrika en in de EU.
Mislukte diplomatie
Dankzij de Carter/Clinton deal kon het regime zijn nucleaire programma ontwikkelen en de greep op de bevolking verstevigen, om tijdens de gouden jaren van Obama’s Strategische Geduld dat programma tot een explosief hoogtepunt te brengen. Wat alle vredelievende onderhandelaars u ook trachten wijs te maken, hun diplomatie is volstrekt mislukt. Het heeft Noord-Korea sterker gemaakt dan ooit. Het volk lijdt als nooit tevoren. Het land is een hel op aarde. Laat niemand straks zeggen dat hij van de verschrikkingen geen weet had. Voor wie ogen en oren heeft is alle informatie voorhanden.
Links-liberaal
Het liberale Westen laat zich verlammen door angst voor oorlogen, terrorisme of de beschuldiging van imperialistisch gedrag. Wij hebben politici die bukken en buigen als Carter en Obama. Maar wat ons echt doodsbang zou moeten maken is het morele verval van de westerse links-liberale intelligentsia. De crisis waarmee Trump is opgescheept – en die hij, zijn team en de Aziatische bondgenoten moeten en zullen oplossen – is de erfenis van door hen bedacht, uitgevent en uitgevoerd beleid. Praten met je vijanden tot de allerlaatste snik. Liever papieren overeenkomsten dan tastbare resultaten.
Het ruikt naar intense lafheid. Het is de wereld van appeasers. Van stinkende wonden. Aan de handen van onze intellectuele elite kleeft bloed. Hun angsthazen diplomatie brengt niets tot leven.
Links-liberale diplomatie is dodelijke diplomatie.
© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties .
Over de auteur
- Adjunct-hoofdredacteur http://OpinieZ.com | Schrijft stukken die worden (voor)gelezen in rechtszalen, Den Haag en redactielokalen
