Slachtofferschap is kassa
Nederland heeft een klaagcultuur
Moest je vroeger niet klagen maar dragen, thans is het slachtofferschap de trend, gefaciliteerd door politici en media. Nederland heeft een klaagcultuur. Ik vertel u niets nieuws. Wij zijn kampioen in klagen en daarover klagen we dan ook weer graag, met een twinkeling in onze ogen.
Och, wat klagen we toch veel. Over het weer, de politiek, de tv, het songfestival, het Nederlands Elftal.
Goeroes
Er zijn management-consultants die vinden dat klagen niet gezond is en bestreden moet worden. Want klagers doen alsof zij er zelf niets aan kunnen veranderen. En dat klopt niet! Want Héé, geniet van het leven! Pak het probleem aan! Wees geen slachtoffer maar wees je eigen leider!
Dan zijn er ook managementgoeroes die vinden dat je moet omdenken en het klagen juist NIET moet bestrijden, want dan ontzeg je de ander het bestaan. Je moet meebewegen om de klager het gevoel te geven dat hij serieus genomen wordt en bestaansrecht heeft. Gewoon een luisterend oor zonder het probleem te willen oplossen.
En tot slot zijn er ook nog experts die mijmeren dat er achter elke klacht eigenlijk een basisbehoefte schuilt waarover je het zou moeten hebben. ‘Eigenlijk ben je heel eenzaam, hè?’
Vroeger
Niet klagen maar dragen. Kinderen die vragen worden overgeslagen. Zo was dat vroeger en je accepteerde het. Zwijgend wachtte je je beurt af. En soms kreeg je dan niks, dat kon gebeuren. Dan liet je even een klein traantje rollen, maar daarna stak je de handen weer uit de mouwen om zelf je kostje bij elkaar te schrapen. Zo hoefde je niet te vragen en te klagen. Het was je eer te na. Je werd je eigen leider en als het meezat werd je misschien wel een held. Niet lullen maar poetsen. Dat werk.
Natuurlijk klaagde je wel, bij de koffie, over het weer en voetbal en zo, maar dat was – om allround-expert Paul Schnabel te citeren – zuiver een sociaal gebeuren om je saamhorigheid tot uitdrukking te brengen. Wij tegen de weergoden, wij tegen die Mannschaft. Niets om je zorgen over te maken.
Verdienmodel
Maar in de afgelopen decennia is dat allemaal veranderd. Klagen is geen sociaal fenomeen meer, het is een economisch verschijnsel geworden. In de jaren waarin de sociaaldemocraten achter elke boom een achtergestelde minderheid zagen, werd klagen geaccepteerd gedrag. De politiek en media gingen meebewegen en de luisterende oren groeiden aan de bomen. Klagers en zielig-doeners werden beloond met vette subsidies en budgetten, en zo werd het voor tallozen een heus verdienmodel. Tegenwoordig loont de slachtofferrol. Mopperen over je achterstandspositie helpt je vooruit.
Klaagindustrie
De jongens van stavast werden watjes van tranen en aangifte doen. Klagen is slagen. Mopperen is de kunst. Onze klaagcultuur wordt thans verzilverd. Overal zijn bureautjes uit de grond gestampt om dit te faciliteren: de Nederlandse Klaagindustrie bloeit als nooit tevoren. Wie aandacht nodig heeft wappert met woorden als discriminatie (moslims zijn de nieuwe joden!), racisme (hallo witte mensen!) of seksisme (virtuele verkrachtingen!). Wie geen regulier werk heeft, begint over de slavernij (Zwarte Piet onderdrukt mij!) of het koloniaal verleden (Michiel de Ruyter is niet mijn held, vriend!). Het loont.
En niemand in de traditionele media heeft de moed om het te weerleggen met feiten of op zijn minst kritisch te bevragen. Docu en talkshow doen er juist nog een schepje bovenop. Meebewegen! Luisterend oor! Inclusief! Het slachtoffer heeft altijd gelijk!
Miljoenen gaan erin om bij overheid en NPO. Was er maar iemand die over de basisbehoefte begon en hardop zei: “Het is u gewoon om aandacht en geld te doen, hè?”
© OpinieZ.com 2017
Over de auteur
Recent gepubliceerd
EU21 november 2023We moeten het Europese ID integraal weigeren
Filosofie22 oktober 2023Het verhaal wint altijd van de werkelijkheid
Economie6 januari 2022Nederlandse landbouw wordt opgeofferd aan groene dromen
Economie25 juli 2021Politici en bestuurders zien liever dashboards dan mensen