Echte leiders durven nee te zeggen
Hollande gaat eindelijk na twee jaar de jungle van Calais ontruimen, zo deelde hij schaamteloos mee afgelopen week. In Duitsland wordt dit weekend gewerkt aan het behoud van de op papier failliete Deutsche Bank. In Den Haag wordt nog steeds gepuzzeld op de uitkomst van het Oekraïne-referendum.
Calais ettert nu al meer dan twee jaar, de Deutsche Bank is al sinds de financiële crisis extreem zwak en de uitslag van het referendum is al een half jaar bekend.
Nee
Echte leiders hadden al drie keer “nee” gezegd. Ze hadden ingegrepen in Calais, de Deutsche Bank failliet laten gaan en een briefje geschreven aan Brussel dat het handelsverdrag niet doorgaat wat Nederland betreft. Het volk roept “nee”, maar politici houden van halfzachte oplossingen waarbij na verloop van tijd blijkt dat de problemen alleen maar groter zijn geworden. De expansie en geldverkwisting van de EU is hier het ultieme voorbeeld van. Hoe kan dit?
Erosie
De eerste reden die kan worden aangedragen als verklaring is de erosie van het waarheidsdenken. Door educatie, secularisatie en immigratie zijn de Joods-Christelijke wortels in de laatste 40 jaar doorgesneden. We zijn als samenleving gaan zweven zonder duidelijke basis. Iedereen heeft een bepaalde waarheid en er bestaat geen meta-niveau meer. Het kritisch beoordelen van beleid en of handelswijzen van mensen wordt hierdoor bemoeilijkt. Er zit vaak wel iets in een opvatting, dus “nee” is eigenlijk geen sociaal geaccepteerd antwoord meer. Zo is er geen onvoorwaardelijke afkeuring richting de vijanden van Israël, omdat “de Palestijnen ook wel een punt hebben“. In plaats van principiëel achter onze broeders in het Midden-Oosten te gaan staan, belanden we in een vage discussie over wat goed en kwaad is. Het gevolg: onduidelijkheid en laf beleid.
Hiërarchie
Een tweede reden is de afname van het respect voor autoriteiten en hiërarchie. Doordat politici voortdurend door iedereen over alles worden benaderd zonder te wegen wie of wat belangrijk is, ontstaat er een brij aan meningen en oplossingen. Daarnaast maken voorheen als autoriteit beschouwde instituten zoals de Europese Centrale Bank, de NRC en ook de Tweede Kamer zichzelf belachelijk met hun kwalitatief minderwaardige output. Ook bij de uitvoering van beleid wordt er voortdurend gemarchandeerd door lagere overheden en op deze manier een lokale invulling gegeven aan centrale regels. Verantwoordelijkheden liggen vaak te laag en bij incapabele mensen. Er wordt niet geluisterd naar de baas en er wordt niet teruggefloten.
Leiderschap
De derde reden waardoor politici met quasi-oplossingen komen is doordat ze te veel rekening houden met iedereen. Net als op Facebook willen ze vrienden zijn met iedereen. Mark Rutte wil vrienden blijven binnen de VVD, binnen zijn kabinet, in Brussel, bij de Bilderberg groep en ook nog met Jort Kelder. We weten allemaal dat dit niet kan doordat er nu eenmaal tegengestelde belangen bestaan. De huidige politici zijn net de huidige spelers in de Eredivisie. Ze proberen een klein tikje tegen de bal te geven om zelf van het probleem af te zijn. Net genoeg om toch nog de volgende wedstrijd in de basis te komen, maar net te weinig overtuigend om te (helpen) scoren. De zachte heelmeesters in de politiek dwingen de bal niet af. Ze worden liever niet aangespeeld. Dan hoeven ze ook geen nee te zeggen.
Het wordt tijd dat er meer Orbániaanse politici komen die duidelijk stelling durven nemen, die niet met zich laten sollen, hoge kwaliteit leveren op het gebied van beleidsimplementatie en die dit beleid realiseren door dit domweg af te dwingen.
Vaak is een simpel “nee” een heel goed antwoord.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Klimaat en Milieu17 september 2023Hoezo piekbelasters? Harde stikstofmetingen tonen falen overheidsbeleid aan
Politiek Internationaal21 mei 2023Bilderberg-conferentie symboliseert gestage neergang van het Westen
Politiek Nederland31 december 2022We hebben een laf kabinet dat geen enkel probleem durft op te lossen
Economie6 oktober 2022Remkes’ mislukte zoektocht naar de stikstofsleutel