#RIO2016 te hoog gegrepen voor Yuri van Gelder
Vooraf een bekentenis: sport is niet aan mij besteed. Niet om het zelf te doen en niet om er naar te kijken. Gereguleerde, fysieke inspanningen waarbij de atleet voorbij de grenzen van het menselijke of het eigen kunnen moet gaan, interesseren mij de rozen. Ik lees liever een boek.
Alleen van een rugbywedstrijd, met van die echte mannen, krijg ik het warm. De stampende, dampende lijven. Het respect voor de scheidsrechter en elkaar, als teams. Het dóórgaan tot de laatste minuut, ook al staan ze met meer dan twintig punten achter. Maar zoals anderen helemaal kunnen verdwijnen in een perfect gescoorde goal, lyrisch kunnen worden van een bergetappe of kunnen huilen en zingen om een Nederlandse medaille of beker… ik heb dat niet.
In mijn jonge jaren heb ik heus geprobeerd om erbij te horen. Ik heb gehockeyd, getennist, gehandbald en gevolleybald en ben zelfs een paar jaar lid geweest van een atletiekvereniging. Helaas. Ik was nooit een blijvertje op al die velden en in al die sporthallen. Ik las toen ook al liever een boek.
Sporttumult
Wat ik maar wil zeggen, is dat ik dus geen sportliefhebber ben. Het laat mij dan ook volkomen koud wat onze mannen en vrouwen in Rio al dan niet voor elkaar krijgen. Het is iedereen van harte gegund om te genieten van prestaties van wereldformaat, persoonlijke records en wat dies meer zij, maar voor mij hoeft het allemaal niet.
Toch was ik deze week even gegrepen door sporttumult. Het kwam door Yuri van Gelder, the Lord of the Rings. Weggestuurd wegens een paar biertjes, die hij dronk om te vieren dat hij weer een ronde verder was gekomen in het Olympisch toernooi. Die biertjes en de lange nacht waardoor hij bij de ochtendtraining verstek moest laten gaan, deden het NOC besluiten hem naar huis te sturen. Het hele land in rep en roer. Yuri weggestuurd van de Olympische spelen: het was een schande of het was juist terecht.
Ik heb er uiteraard geen greintje verstand van. Het enige dat zelfs ik weet, is dat er in het universum dat sport heet niets hogers bestaat dan de Olympische Spelen. Die zijn heilig. Dat was in de Oudheid zo toen Zeus ermee geëerd werd en dat is nog steeds zo. Een Olympische medaille is meer waard dan een plak verdiend op de wereldkampioenschappen.
Hoger doel
En dat is terecht. Toen ik als meisje van tien voor het eerst de resten van het oude Griekse Olympia bezocht en daar mocht rennen over de roodstoffige atletiekbaan van meer dan tweeduizend jaar oud voelde ik de heiligheid onder mijn voeten. Het was magisch. En ik begreep Pierre de Coubertin, de grondlegger van de moderne Olympische Spelen zo goed. Hij wilde -net als in de Oudheid- oorlogen tot stilstand brengen, alle politieke strijd opschorten en mensen verbroederen door middel van een gemeenschappelijk hoger doel, namelijk de sport.
Dat tijdens de Spelen een Egyptische judoka zijn Israëlische opponent geen hand wil geven en Libanese Olympische sporters niet met hun Israëlische collega’s in de bus willen zitten, maakt helaas volstrekt duidelijk dat het Olympische ideaal van Coubertin ook in Rio weer onhaalbaar is gebleken.
Heilige
Voor het hoogste moet je alles geven wat je in je hebt, elke dag weer opnieuw, totdat je je doel bereikt hebt. Voor het heilige moet je offers brengen. Of het nou om sport gaat of om andere dingen in het leven die voor jou het hoogste of heilig zijn: je inzet moet volledig zijn en je focus haarscherp.
Van Gelder was niet uitsluitend met het hoogste en het heilige bezig, anders had hij die biertjes niet gedronken en was hij op tijd naar bed gegaan. En daarom verdiende hij niet anders dan van de Olympische Spelen weggestuurd te worden.
Dat snapt zelfs iemand zoals ik.
Over de auteur
- 3e generatie, 1 paspoort en nog niet geïntegreerd/ slechte huisvrouw, goede moeder/ leraar en coach in het onderwijs, vmbo/ A'dam/ schrijft/ twittert @MajaMischke
