Israël gaat ook over mij

Vandaag wordt de Israëlische Onafhankelijkheidsdag gevierd. Een roerige ‘onafhankelijkheid’ die iedere dag het nieuws haalt. Jodendom, Israel, antisemitisme, zionisme….. Het verhaal van de Protocollen van de wijzen van Zion revisited.

Praten over Israël is bijna altijd gelinkt aan een continue stroom van beschuldigingen, verdachtmakingen en veroordelingen, aan gekleurde berichtgeving in de media. Dit toont wat mij betreft duidelijk het gebrek aan inzicht aan, van historisch besef en een gebrek aan mededogen. Ik zie het langskomen en denk er het mijne van.

Joods zijn was in mijn jeugd een fenomeen dat direct gelinkt was aan de oorlog. Bij ons thuis werd regelmatig gesproken over de oorlog, over de moffen en de NSB’ers. Met verhalen over verborgen zitten onder de bodem van een grote kledingkast, over honger en vluchten, over een hondje dat door een groep lachende moffen onder vuur werd genomen. Rotterdam na de oorlog was nog lang een slagveld. Lou de Jong was dikwijls gast aan tafel, net als het beeld van het meisje met haar gezicht tussen de laaddeuren van de treinwagon. Maar het ging nooit echt over mij, over ons.

Op een gegeven moment werd ik op straat door een aantal jongens achterna geroepen: ‘Hé, die hebben ze vergeten te vergassen in de oorlog’…. Een opmerking die als een bliksem insloeg. Ineens werd mij duidelijk dat, hoewel ons gezin katholiek werd opgevoed, mijn vader van Joodse afkomst was. Dat het verhaal van de kledingkast over hem ging. Dat het dus ook over mij ging.

Nu zegt religie/geloof mij weinig. Afkomst of kleur trouwens ook niet. Maar wel het gegeven dat ‘het over mij gaat’, over ‘ons’. En dan met name over vrijheid en de maatschappij waarin we leven.

Te vaak zijn de uitingen van verkapte haat die langskomen in het nieuws, of de onverholen haat op de social media, gespeend van het gevoel ‘het gaat over mij’. Dat geldt overigens niet alleen voor Joods zijn. De aanranding van vrouwen – waarvan de rechten politiek worden verpatst – roept zelden het gevoel ‘het gaat over mij’ op bij seksegenoten.

Dat gevoel -en het begrip voor de bijkomende angst- ontstaat pas als je zelf wordt bedreigd. Pas als je bedreigd wordt, of je bedreigd voelt, ontstaat het ‘ons’ gevoel en is je identiteit plotseling zonneklaar. Groepen die zichzelf etaleren als minderheden kennen die reflex en maken daar handig gebruik van.

De agenda van de wereldpolitiek is een reële bedreiging voor het bestaan van de staat Israël. Middels de VN en de zichzelf verlicht voelende Israël-haters wordt – hand in hand met de islam – de staat Israël onder druk gezet. Het resulteert tegelijkertijd in een reële bedreiging voor de vrijheid en veiligheid van Joden wereldwijd.

Maar die dreiging staat niet op zich. Het gaat ook over de westerse vrijheid, de verlichte samenleving. Wie de landkaart goed bekijkt, ziet dat Israël alle recht heeft zich bedreigd te voelen en dus om zich te verdedigen.

De Middeleeuwen kloppen aan de poorten, dat moeten we ons goed realiseren. Ik hoop dat de Israëlische Onafhankelijkheidsdag nog vaak gevierd mag worden.

Over de auteur

Faulks

Jester, former 'Master of the Revels', Fool on the Hill, vrije ziel.... en wil dat graag zo houden.
Faulks @Revelsoffice

Recent gepubliceerd

Archief

• Linkse politiek6 juli 2017In de ban van de Religie van de Bubbel
• Linkse politiek5 mei 2017Vrijheid en fascisme
• Economie2 oktober 2016De Ego-fiets van het slachtofferschap
• Israël12 mei 2016Israël gaat ook over mij