Het land van vertrouwde gezichten

Felle bliebjes priemden door de stadsbus. Alle gesprekken verstomden. De chauffeur, ontsnapt uit een fotoalbum van mijn oma, had zijn radio op vol volume gezet.

Ademloos luisterden de passagiers naar de nieuwsberichten. Na afloop werden de stilgevallen gesprekken lachend en met uitbundige gebaren voortgezet. Ik was voor het eerst in Israël, omringd door vertrouwde gezichten van mensen die ik nog nooit had ontmoet.

Onbespreekbaar
Thuis werd net zo intensief geluisterd naar de ’persberichten’. Mijn opa besprak het wereldnieuws en op oma’s schoot leerde ik lezen in de kranten op tafel. Vrouwenvingers gleden als toverstafjes langs letters die op magische wijze in woorden veranderden. Ik leerde lezen met de strips van Toonder, verhalen over Israël en de woedende woorden van haar vijanden.

Hoewel elke nieuwsfeit tot discussie kon leiden bleek onze geschiedenis onbespreekbaar. Verdriet waar woorden voor ontbraken. Zo snel als ik leerde lezen zo traag onthulde zich de betekenis van gefluisterde woorden, weggestopte foto’s en vergeelde documenten in ons huis.

Levensverzekering
Het heeft lang geduurd voor ik kon bevatten dat mijn geboorteland haar eigen bevolking in de steek had gelaten, verjaagd en bestolen. Ik leerde de antisemitische geschiedenis van Europa kennen. Ik zag het naoorlogse vernislaagje verbrokkelen. Ik begreep waarom je altijd over voldoende geld moest beschikken om elders opnieuw te kunnen beginnen en dat Israël een levensverzekering inhield voor alle Joden in de wereld.

Op de linkerflank van het politieke spectrum vond het sluimerende antisemitisme een nieuwe uitlaatklep in obsessieve woede tegen het Joodse thuisland. Israël, nog niet half zo groot als Nederland en omringd door genocidale vijanden.

Weldenkend
Voormalige in keffiyeh en Che Guevara T-shirts gehulde studenten maakten keurig gekleed carrière als de nieuwe ‘weldenkende’ elite. Massamoordenaars als Stalin, Mao en Pol Pot werden door academici en politici bejubeld en verdedigd. Arafat werd een icoon van links verzet. En Franse filosofen vergiftigden jonge Europese breinen.

Beerput
De toon was gezet, het deksel van de beerput. Vandaag zijn we zover dat Europese Joden opnieuw worden bedreigd. Velen overwegen dit duistere continent voorgoed te verlaten. Het werelddeel dat schaamteloos besluit Joodse producten te labelen. Dat haar diplomaten laat participeren in hysterische anti-Israël-orgiën in de VN, de Tempel-der-Mensenrechten.

Enkele cijfers tonen de krankzinnigheid van het als Israëlkritiek vermomde antisemitisme: 76% van alle moties in de algemene vergadering, 100% in de HRC, 100% in de commissie voor vrouwenrechten, 6 van de 10 spoedzittingen en een mensenrechtenraad waar Israël het enige vaste agendapunt is. Onlangs besloot UNESCO dat de tempelberg geen Joodse geschiedenis kent. Het is zo bizar dat fatsoenlijke mensen dit niet langer serieus kunnen nemen.

Optimisme
De Israëlische bevolking trekt zich niets meer aan van linkse dwazen. Israël ontwikkelt zich razendsnel en sluit voortdurend nieuwe economische en wetenschappelijke samenwerkingsovereenkomsten met landen buiten Europa. Het optimisme, de werklust en creativiteit van Israël is het meest vernietigende antwoord op de waanzinnige Europese Israëlhaat.

Voor antisemieten is het onverteerbaar dat Joden zich verdedigen. Hun slachtoffer slaat zomaar terug. Meedogenloos hard als het moet. Voor Jodenhatend Europa vormt dit een nauwelijks te bevatten werkelijkheid.

Bliebjes
In Israël steken de menukaarten die in Parijs inmiddels naar de kroon. Op de terrasjes hoor je alle Europese talen. Zonder vindingen en producten uit dit wonderbaarlijke land zou ons moderne leven ondenkbaar zijn. Behulpzame bliebjes zijn steeds vaker gebaseerd op Israëlische inventiviteit.

Ik ben een (r)echt(s)e Nederlander die de huidige ontwikkelingen in Europa met argusogen bekijkt en hoopt dat we het destructieve tij kunnen keren.

Gelukkig is er Israël. 68 jaar jong en gebouwd voor altijd. Israël laat zich nooit meer verjagen. In gedachten ben ik vandaag in het land van de vertrouwde gezichten. Daar waar mijn familie woont en onvoorwaardelijk wordt beschermd.

Over de auteur

Uri van As

Adjunct-hoofdredacteur http://OpinieZ.com  | Schrijft stukken die worden (voor)gelezen in rechtszalen, Den Haag en redactielokalen

Recent gepubliceerd

Archief

• Innovatie&Techniek8 januari 2023Leo Lucassen schijnt dol te zijn op OpinieZ
• Antisemitisme9 september 2021De pauselijke ambities van Sigrid Kaag
• Antisemitisme16 mei 2021De wederopstanding van duister Nederland
• Woke14 april 2021Woke Woensdag – Van BLM-miljonair tot afgewezen transgender-non