De Matrix van de Nederlandse journalistiek
Als ik tijdens het autorijden naar de radio luister, kost het soms moeite om op mijn plaats van bestemming te komen. Zo ging het vorige week ook maar nèt goed. BNR Nieuwsradio stond aan en ik reed –zoals altijd ietsje harder dan is toegestaan- over de snelweg door het mistroostige polderlandschap bij Schiphol.
Alles verliep naar tevredenheid, totdat Annet van Soest een gesprek met Ruud Bosgraaf van Amnesty International begon over vluchtelingen in Turkije. Ruud vertelde dat hun situatie aanzienlijk verslechterd was, sinds de onderhandelingen tussen Turkije en de EU over de vluchtelingencrisis waren begonnen.
Ik gaf onwillekeurig nog wat gas bij en wachtte op het weerwoord of de vorsende vraag van Annet. Tevergeefs. Ruud kreeg juist alle ruimte om te beweren dat het zo ‘toevallig’ was, dat Turkije precies sinds september vluchtelingen oppakt, detineert en terugstuurt.
terwijl ik mezelf de snelweg afritste, besefte ik dat er geen ontsnappen meer aan was
Ik voelde hoe ik langzaam werd weggezogen uit de realiteit en in een parallelle werkelijkheid belandde. Zoiets als de Matrix. Ik kreeg het acuut benauwd van de mist die alles kleurloos maakte. Kon ik nog terug? Had ik het misschien niet goed verstaan wat Ruud zojuist had gezegd?
Licht wanhopig luisterde ik verder. Maar terwijl ik mezelf de snelweg afritste, besefte ik dat er geen ontsnappen meer aan was. Want Annet kondigde Kati Piri aan als Rapporteur Turkije van het Europees Parlement en liet onvermeld dat Kati van de PvdA is. Aan zulke dingen herken je de Matrix. Journalisten vertellen de halve waarheid, doen onnozel als het hen uitkomt en ‘vergeten’ détails, die hun wereldbeeld kunnen doen wankelen.
“Heeft de EU de druk op Turkije om de instroom te stoppen niet te ver opgevoerd?” vroeg Annet aan Kati. Annet is dol op interviewen: doorvragen, informatie boven tafel halen. Maar dit was eerder een inkoppertje, dan een doorvraag-vraag. Ik merkte dat ik in alle Matrix-mist de verkeerde afslag had genomen en keek paniekerig naar het dashboardklokje. Zou ik mijn afspraak nog halen?
Kati vertelde ondertussen dat we inderdaad moeten uitkijken: de druk op Turkije is niet altijd realistisch. Als de instroom naar nul moet, kan dat niet gerealiseerd worden zonder een legale, veilige manier om naar Europa te komen. Daar moet dus de komende maanden hard aan worden gewerkt. Ruud was het zo met haar eens!
Heel veel lawaai maken helpt
Alle stoplichten sprongen uiteraard op rood, zodra ik ze op tien meter naderde. Ik kreeg het onaangenaam warm, terwijl Kati vond dat er een signaal van Europese regeringsleiders moest worden afgegeven aan Turkije: “Dit is niet wat wij van jullie verwachten!”. Ik probeerde het me voor te stellen. Tusk die -namens ons allen- Erdogan de les leest en dat Erdogan dan bedeesd naar beneden kijkend beterschap belooft. Het lukte me niet.
Annet: “Maar moeten we nog wel willen blijven samenwerken met Turkije als ze die mensenrechten blijven schenden?” Volgens Kati wel, hoor, want Turkije is een sleutelland als het gaat om de opvang van vluchtelingen…
Gelukkig kon ik toen even ergens parkeren. Zodat ik ietwat hysterisch lachend en luid vloekend tegen Annet en Ruud en Kati kon schreeuwen en gillen dat het precies andersom is. Dat Erdogan ons bij de kloten heeft. Dat hij de vluchtelingencrisis willens en wetens heeft veroorzaakt om de onderhandelingen over toetreding tot de EU te heropenen en de visumplicht voor Turken zo spoedig mogelijk af te schaffen. Dat Erdogan gewoon precies doet waar hij zin in heeft, omdat hij dat kan en niet gehinderd wordt door enige scrupules of moraal…laat staan de EU!
En terwijl ik dat deed, voelde ik tot mijn grote vreugde hoe ik de Matrix van hele en halve leugens, politiek correcte prietpraat en zogenaamde journalistiek ontglipte. Heel veel lawaai maken helpt.
Over de auteur
- 3e generatie, 1 paspoort en nog niet geïntegreerd/ slechte huisvrouw, goede moeder/ leraar en coach in het onderwijs, vmbo/ A'dam/ schrijft/ twittert @MajaMischke
Ook ik heb geregeld in de auto, luisterend naar Radio 1, van die momenten. Dan valt mijn mond open van verbazing, nee, verbijstering. Dan hef ik de handen omhoog; best gevaarlijk eigenlijk, misschien moet ook radio 1 luisteren maar verboden worden bij autorijden. Dan moet ik onbedaarlijk lachen, maar niet omdat het een echte mop was. Dan wenste ik daar in die studio te zitten en dat ik dan ‘schande!’ zou roepen.
Ja, ik kan me hier het een en ander bij voorstellen! Soms heb ik ook echt het gevoel; dit kan niet waar zijn! Ik wist niet dat lawaai maken hierbij helpt, maar ik ga het zeker uitproberen! We moeten nog even zien vol te houden, hopelijk niet al te lang! De echte en hele waarheid mag nu wat mij betreft doorbreken…