De lijdensweg van Geert Wilders
Virtueel de grootste partij van het land, het monopolie op rechts in debatten rond migratie en de islam en de meeste media-aandacht: het gaat de PVV ogenschijnlijk voor de wind, met partijleider en politicus van het jaar Geert Wilders als nachtmerrie van politiek Den Haag. En toch: Wilders staat op een eiland, zonder kans op een politieke toekomst in bestuurlijk Den Haag. Het is een lijdensweg, een lijdensweg die de achilleshiel van de gevestigde politiek aantoont en waarom ik weiger mee te gaan in de politiek correcte hetze tegen de blonde PVV-leider.
Hoewel ikzelf te jong ben om me de opkomst van Geert Wilders en zijn afscheiding van de VVD echt te herinneren, durf ik te stellen dat veel VVD-kiezers zich direct aangesproken voelden toen Wilders zijn agenda ontplooide. Het was enkele jaren sinds de moord op Pim Fortuyn: men dronk een glas, deed een plas en alles bleef zoals het was.
Zij toonden zich volksvertegenwoordigers en hiervoor werden zij genadeloos hard afgestraft
De politiek had haar rijen weer gesloten, geschokt door de grootse impact die Fortuyn had op het Nederlandse volk en de manier waarop hij ‘het Haagse’ deed sidderen op haar grondvesten, vrezend voor hun goedbetaalde baantjes op het goedzittende pluche. De golfbeweging die Fortuyn teweeg bracht maakte het voor VVD-politici als Geert Wilders, Rita Verdonk en Ayaan Hirsi Ali makkelijker om in te spelen op een breed levende onvrede in de samenleving. Zij lieten een geluid horen dat naadloos aansloot op wat velen wilden horen van politici. Zij toonden zich volksvertegenwoordigers en hiervoor werden zij genadeloos hard afgestraft.
Het lijkt een stelselmatig terugkerend fenomeen te zijn om politici die het machtsbolwerk in Den Haag bedreigen kalt te stellen. Verdonk werd na een smerig verlopen strijd met Mark Rutte politiek geëlimineerd, evenals Hirsi Ali. Wilders wachtte eenzelfde lot. Ware het niet dat de eens door VVD-coryfee Hans Wiegel een ‘’goed Kamerlid’’ genoemde politicus Den Haag deed beven met zijn eigen beweging. Met een scherp tienpuntenprogramma keerde hij terug naar de conservatief-liberale oorsprong van zijn oude partij. Maar wat in potentie een waardig rechts antwoord op de VVD kon zijn, is in de loop der jaren verworden tot een steeds verder naar links opschuivende protestpartij, zonder enig kans op bestuurlijk perspectief.
het symboliseert de politieke lijdensweg die Wilders al jarenlang moet ondergaan
Hoe goed het ook is om een partij te hebben die op een harde manier Den Haag wakker schudt, echte resultaten zijn tot dusver uitgebleven. Op een vroegtijdig gevallen gedoogkabinet en een geflopt project in Limburg na, zijn de bestuurlijke overwinningen van de PVV op één hand te tellen. Kamerleden van de PVV gelden als paria’s, de partij heeft een prangend tekort aan capabel talent en het lijstje met in opspraak geraakte PVV’ers kan jaarlijks vernieuwd worden. De nood is zelfs zó hoog dat Wilders zich genoodzaakt ziet Kamerleden te werven via Twitter…
Maar het is illustratief voor de manier waarop Wilders buitengesloten is door de Haagse politiek. Een bedreiging voor de gevestigde orde, een bedreiging voor geinstitutionaliseerde bestuurders, het contact verloren met de samenleving. Door het voortdurend uitsluiten van Wilders en de PVV is de club steeds verder geradicaliseerd, waardoor de kans op enige inbreng in het bestuurlijk hart van Nederland te verwaarlozen is en hij zich nu enkel nog kan ontplooien door controverse. Het staat in schril contrast met de goede peilingen en media-aandacht die Wilders genereert en het symboliseert de politieke lijdensweg die hij al jarenlang moet ondergaan.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
EU30 december 2015Een jaar om niet snel te vergeten..- Politiek Nederland18 december 2015De lijdensweg van Geert Wilders
- Migratie21 september 2015Halbe had gelijk
- EU31 augustus 2015Vluchtelingencrisis: simpele oplossingen zijn er niet
[…] december jongstleden publiceerde een van de vele getalenteerde schrijvers die deze site rijk is een stuk over de – naar ik aanneem politieke – lijdensweg van Geert Wilders. Het is een […]
Onlangs stond op deze site een artikel, dat intellectuelen opriep lef te tonen en zich bij Wilders aan te sluiten. Ik denk niet, dat lef er veel mee te maken heeft – Wilders zelf moet helaas beveiligd worden, maar zijn fractie- en partijgenoten kunnen zich vrij bewegen. De reden, dat intellectuelen zich niet tot de PVV voelen aangetrokken lijkt mij de simplistische boodschap, de onhoudbare aanname dat enkele eenvoudige, rechtlijnige maatregelen volstaan om ons van alle terrorisme, immigratie en als problematisch ervaren islam te vrijwaren. Geen intellectueel die dat gelooft. Wilders loopt tegen dezelfde muur op als indertijd Pim Fortuyn: de onmogelijkheid om zijn zich uitbreidende lijst met kwaliteit te vullen – Fortuyn was er doodsbenauwd voor. En Buma: die is gesaboteerd en verraden door Wilders, dus die betaalt Wilders nu met gelijke munt.
Alleen zie ik niet dat de PVV steeds verder geradicaliseerd is. Wat ik wel zie is dat Wilders consequent hetzelfde blijft verkondigen. Dat is niet radicaal, maar helder, lijkt mij. Maar goed, inderdaad doet de PVV er toch beter aan zich intern te bezinnen op hoe om te gaan met het feit dat je bij de verkiezingen én de grootste partij kan blijken te zijn geworden én evengoed kan worden buitengesloten van enige regeringsdeelname. Het lijkt mij dat de PVV zoiets beter niet kan laten gebeuren. Misschien dat bij zo’n scenario de partij nog groter kan worden, maar de nood is gewoon te groot en fundamentele ingrepen moeten echt nù – deze jaren – plaatsvinden, niet over tien jaar.
Het lijkt mij dat de PVV moet gaan toewerken naar samenwerken met in elk geval het CDA van Buma. Die snapt tenminste dat er naast een moreel plicht jegens vluchtelingen ook een morele plicht is jegens de eigen bevolking. Om zo’n samenwerking binnen bereik te brengen, zal Wilders toch enige achterkamertjesgesprekken moeten gaan voern met Buma, lijkt me. Kijk, als Buma pertinent gaat weigeren, dan beschouw ik dat als sabotage en misschien wel landverraad.