Mededogen voor vluchtelingen stuit op grenzen
Dat was een opmerkelijk artikel van Yvonne Hofs in de Volkskrant van 26 september: “Wat kosten asielzoekers nou?“ Tot nu toe draaiden de media (met Elsevier als fiere uitzondering) en – vooral- politici om deze hete brij heen. Wie die ongemakkelijke vraag, ook in voorzichtige bewoordingen, stelt, wordt al snel op onderbuikgevoelens gediagnosticeerd en van fascistoïde gedachten beticht.
Alhoewel de wekelijkse instroom in Nederland onlangs de 4000 passeerde, houden wensdenkers in de media vol dat Nederland ‘die 7000 asielzoekers’ probleemloos kan opvangen. Daarmee duidend op het allang achterhaalde aantal uit het EU-verdeelmechanisme (quotum). Maar dat aantal is als de spreekwoordelijke neus van de kameel.
EU–voorzitter Tusk verklaarde immers na afloop van de top van regeringsleiders dat we er nog miljoenen kunnen verwachten. “We kunnen het aan”, zei Rutte Angela Merkel na.
Ook de VN gaat er vanuit dat de komende jaren de uitstroom uit Syrie, ondanks die financiële steun voor opvang in de buurlanden, alleen nog maar zal toenemen, omdat de arrangementen van de West-Europese verzorgingsstaten blijven lonken.
De regeringsleiders van de EU proberen met miljarden euro’s vooral tijd te kopen, nu Schengen en Dublin op een gevaarlijke mislukking zijn uitgelopen. Zij schuiven de onontkoombare antwoorden op die lastige vragen alleen maar verder voor zich uit. De grenzen van wat financieel en maatschappelijk nog mogelijk is, kunnen niet tot het oneindige worden opgerekt. Mededogen stuit onontkoombaar op grenzen.
Hoe kunnen IND en COA met lage cijfers blijven schermen terwijl overal in hoog tempo opvangcentra worden ingericht?
In een opmerkelijk interview met het FD (26 september) “Grenzeloze solidariteit is voor Europa niet te dragen”, waarschuwt ook Paul Scheffer: kunnen we jaarlijks wel 200.000 vluchtelingen (effecten van gezinshereniging!) opnemen, waarvan de kinderen naar school gaan en die helemaal niet direct op de arbeidsmarkt gaan participeren? “Je moet, kortom, zeggen: dit gaat ons veel kosten op de korte termijn. Dan kun je er alsnog voor kiezen, maar dan weet je waar je het over hebt.” Hij oppert scenario’s te maken met quota’s en lange termijngevolgen voor de sociale samenhang in de samenleving. Ook volgens hem zijn er wel degelijk grenzen, maar is het aan de politici die te bepalen.
De daadkracht, visie en durf die daarvoor nodig is ontbreekt . Er zijn ook nog steeds te weinig opinievormers die kritische geluiden laten horen of daarvoor ruimte krijgen. Wat dat betreft berust het pluriforme karakter van onze media op een mythe. Tot nu toe kregen vooral de nuanceerders, wegkijkers en gladstrijkers een podium.
Cijfers worden op z’n minst gemanipuleerd: hoe kunnen anders de bazen van de IND en COA met lage cijfers blijven schermen, terwijl overal in het land in hoog tempo opvangcentra worden ingericht? Met rookgordijnen, wensdenken en het weren van negatieve berichtgeving moet kennelijk het ‘maatschappelijk draagvlak’ worden veiliggesteld, maar hoe lang kun je dat volhouden?
Hoeveel vluchtelingen kan een land aan? Dat is niet alleen een vraag van moraliteit en draagvlak, maar ook van draagkracht. Wat kunnen en willen we als samenleving aan? Yvonne Hofs en Paul Scheffer gaven hiervoor een aanzet: de discussie over kosten en baten kan niet langer worden ontlopen.
Over de auteur
- Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Vergeefse Moeite ( roman,2023),Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).www.freekvanbeetz.nl
Recent gepubliceerd
Antisemitisme9 maart 2024Enkele gedachten bij de opening van het Nationaal Holocaustmuseum
Antisemitisme30 januari 2024Over de obsessieve anti-Israël berichtgeving in de media
Antisemitisme6 november 2023Huiveringwekkend: antisemitisme is weer volop aanwezig
Islam/Moslims13 oktober 2023Moreel kompas is afwezig bij verslaggeving over Israël