Bizarre Twitter-discussies doen pijn

Na het lezen van OchtendHumeur van 17 augustus van onze hoofdredacteur besluit ik om dit stukje te schrijven. Het lag op de virtuele plank als zijnde zelfreflectie, u kent het wel, niet geschikt voor gebruik buitenshuis. Maar bij nader inzien… zie onderstaande.

Te lang al zijn er zwart-wit-discussies gaande op de social media. Tijd dus om mijn gedachten te toetsen op bezwaarlijke elementen of anderszins. Ik zit ’s avonds soms boos op de bank naast m’n vrouw, hard drukkend op de iPhone of tablet. Soms hoor ik haar lieve stem zeggen; “Maak je niet druk, je kunt er toch niets aan doen.” Ze weet hoe ik ben, m’n karakter, m’n afkomst, m’n gezin, m’n werk, m’n verleden.

Precies dat is het waarom ik licht ontvlambaar kan worden op Twitter, of waar dan ook, als ik weer een opmerking naar mijn kop geslingerd krijg. Is Twitter eigenlijk wel iets voor mij? Ik probeer mensen als gelijke te zien, te behandelen zoals ik zelf ook behandeld wil worden. Maar soms, heel soms, knapt er iets……

Wie denken ZE wel dat ze zijn? Uitgemaakt worden voor, ik citeer; “joodje”, “zionist”, “zionazi”, “kindermoordenaar”, “bezetter”, “geloofsgekkie”, enz. Wat denken ze wel? Eerst probeer ik nog netjes een reactie te geven op de, als antisemitisch en denigrerend bedoelde, opmerkingen. Gedurende een dergelijk “gesprek” duiken steevast dezelfde aasgieren op die zonder hinder van enige voorkennis het gesprek overnemen. Klaar, over, uit!

Ik zie echter een grote gemene deler in dit soort gesprekken. Wie iets met wiskunde heeft, weet dat “X” staat voor onbekend. De deler “X” is -ten opzichte van mij- altijd gepositioneerd links van het midden. Huh? Yep!

TV-persoonlijkheden tot en met politici blijken zich op Twitter te verlagen tot een niveau, waarvoor de gemiddelde basisschool speciale begeleiding in de vorm van “een rugzakje” toegekend zou worden.

Het onderwerp van een reactie en/of discussie lijkt niet van belang. Gaat het over Zwarte Piet, dan ben ik een racist omdat ik Joods ben. Gaat het over Syrië, dan ben ik een bezetter omdat ik zionist ben. Gaat het over bootvluchtelingen, dan ben ik een kindermoordenaar. Gaat het over “rapper” Appa, dan ben ik een zionazi. Het houdt niet op, niet vanzelf!

Ik geef mijn kinderen een opvoeding waarin respect een centrale rol heeft, los van geloof en afkomst. En zelfs dat is al moeilijk vol te houden, er zijn anderen die daar geen waarde aan hechten of zelfs het tegenovergestelde promoten bij hun kinderen.

Maar ik haak af als mijn jongste zoon vraagt; “Papa, komt er hier ook oorlog net zoals in Israel?”
“Nee jongen, hier gaat dat nooit meer gebeuren.”
“Maar oma zegt dat het net zo is als vroeger toen er hier bijna oorlog kwam.”
“Het valt wel mee vriendje.” is mijn vaste reactie.

Diep, diep van binnen weet ik dat het helemaal niet meevalt, mijn moeder gelijk heeft en we hopeloos de verkeerde kant uit gaan.

Ik ben verschillende malen ingezet omdat de vrijheid van andere landen op het spel stond, heb de kogels om m’n oren gehad, heb ellende meegemaakt waarbij menig collega geen andere uitweg zag dan zichzelf het leven te benemen. En is elke geïndoctrineerde journalist nu opeens ervaringsdeskundige? Fuck Off!! Boze mevrouwen die het woord ‘zwart’ uit het woordenboek willen, omdat ze vast zitten in een jaren ’50 gedachtekronkel? Fuck Off!!

Waarom dit verhaal? Omdat dit alles mijn kinderen zal beïnvloeden en daarmee ook mijn gezin, mijn familie en erger, onze samenleving! Is het dan toch tijd om aliyah te doen, naar Israël te emigreren? Ik hoop het niet, maar er rekening mee houden doe ik zeker.

Over de auteur

Recent gepubliceerd

Archief

• Terrorisme22 maart 2016Hoe nu verder na Brussel?
• Israël26 februari 2016Israël kapittelt buitenlandse pers
• Islam/Moslims12 februari 2016Op Jihadvakantie in Noord-Afrika
• Migratie6 januari 2016Wat er misging in Keulen