Genoeg, enough, fini, ftani!
Ik kan die man niet meer zien. Met zijn weke mond, zijn slappe wangen en zijn hondenogen. Met zijn glimlach als hij na afloop van de zoveelste onderhandelingsronde poseert met leden van “The Institutions”.
Want zo moesten we de trojka van EC, IMF en ECB noemen van Alexis Tsipras en zijn grote vriend Yannis Varoufakis. Typisch socialistisch wensdenken: geef iets een andere naam en prompt verandert daarmee de inhoud.
Syriza wilde de gehele werkelijkheid herdefiniëren en er zo voor zorgen dat Griekenland aan het roer kwam te staan van haar eigen economische en maatschappelijke ontwikkeling. Onder leiding van Tsipras zou Griekenland niet langer buigen. Voor niets en niemand. Geen vernederingen meer. In Griekenland, de bakermat van de democratie, zou het volk regeren!
Wat een beloftes zijn er gedaan en o, wat zijn de Griekse kiezers erin gestonken. Want ze zijn er al met al geen donder mee opgeschoten dat Syriza een eclatante overwinning behaalde. Wat nou minder, minder, minder bezuinigingen? Wat nou houding van “wij gaan dat EU-varkentje wel eens even wassen”? Wat nou duurzame economische hervormingen? En wat nou weg met de oude partijen PASOK en Nea Demokratia en daarmee de corruptie en het cliëntelisme?
De verwachtingen waren hoog gespannen. En het was zo verfrissend: de eigenwijze, onverschrokken, vrijbuitershouding van Alexis en Yannis. Zou het ze gaan lukken? Gingen de twee musketiers de onderhandelingen winnen en een drastische schuldensanering afdwingen?
Met de reportage in Paris Match kwam het eerste barstje in het Robin Hood-imago van Varoufakis en daarmee geheel Syriza. Wat een ijdelheid om jezelf zo in alle welvarendheid te laten portretteren, terwijl teveel Grieken op een houtje moeten bijten.
En als dat nou het enige was geweest. Maar deadlines voor nieuwe beleidsvoorstellen werden niet gehaald, afbetalingen werden op het nippertje of helemaal niet gedaan, wezenlijke hervormingen bleven achterwege. En Brussel was de kwaaie pier.
Geen woord over de immense bedragen die verdwenen zijn in de tijd dat Griekenland de ene Europese subsidie na de andere opstreek. Geen schijn van kans dat de hand eens in eigen boezem werd gestoken. De meer dan 1000 ambtenaren die onder de vorige regering waren ontslagen, werden gewoon weer aangenomen.
En toen kondigde Tsipras een referendum aan: hèt middel om het volk te laten spreken. Terwijl dat amper zes maanden daarvoor al was gebeurd bij de verkiezingen. Nu moest er een “ja” of “nee” gegeven worden voor een ingewikkelde tekst, die ten tijde van het referendum al niet eens meer relevant was. Het hele spektakel had maar één doel: het gigantische ego van Tsipras nog verder opblazen tot Messiaanse proporties.
Deze week werd alsnog een akkoord bereikt tussen Griekenland en de trojka. Een akkoord waarvan Tsipras vervolgens in zijn eigen parlement zei dat hij het slecht vindt. Maar het moet nou eenmaal uitgevoerd worden van boze mama Merkel en haar nare vrienden.
Bah. De kleuter. Drammend en dreinend tot het gaatje gaan en als hij dan zijn zin niet krijgt toch maar mokkend zijn speelgoed opruimen.
Ondertussen heeft de Griekse toerismesector een flinke opdonder gekregen, terwijl alle inkomsten letterlijk broodnodig zijn. De vlucht naar het buitenland van talentvolle Grieken is niet meer te stuiten. Geen toekomstperspectief. De wanhoop en de armoede onder de bevolking neemt toe.
Echt, ik kan die Tsipras niet meer zien.
Over de auteur
- 3e generatie, 1 paspoort en nog niet geïntegreerd/ slechte huisvrouw, goede moeder/ leraar en coach in het onderwijs, vmbo/ A'dam/ schrijft/ twittert @MajaMischke
tsja… Tsipras, Dijsselbloem, Juncker. Ik denk niet dat ze voor elkaar onderdoen qua onaankijkbaarheid. Lood om oud ijzer. Waar ik echt dus helemaal niet meer kan kijken, luisteren of iets van wil horen/lezen is het Marcus Ruttus. Leeghoofd, liegt alsof het verplicht is op straffe van de dood, spreekt zichzelf met gemak in 1 zin 3 keer tegen. En dat gemaakte lachje, die stem … ieuw.