De PvdA wil weer eens een patiëntenproject
‘Goede zorg: meer samenwerking en meer zeggenschap voor de patiënt’. Met deze holle frase lanceert Lea Bouwmeester, Tweede Kamerlid van de PvdA het zoveelste non-project in de zorg. Het zijn gratuite leuzen waar je het onmogelijk niet mee eens kan zijn.
In plaats van samenwerking en zeggenschap kan je bijvoorbeeld ook roepen: empathie, transparantie, respect, kortom: de bekende riedel. Geen arts zal betwisten dat deze kwaliteiten relevant en noodzakelijk zijn. Het probleem is echter dat dergelijke overheidsprojecten nogal duur zijn. Ik heb in de afgelopen jaren al een stoet prijzige consultants voorbij zien sjokken, ingehuurd om de zorg zogenaamd efficiënter te maken. Pakdragers die meestal niet zelf uit de zorg komen en met een dikke stift zwierig opschrijven wat jij zojuist vertelde, maar dan gerangschikt in een driehoek, kubus of gewoon onder elkaar.
Enfin, voor Lea’s patiënten participatie project moet natuurlijk een werkgroep, een speciale participatieweek, een keurmerk, een logo, foldertjes en een aantrekkelijk vormgegeven website komen. Een tenenkrommend reclamespotje waarin dokter en patiënt gezellig keuvelend alle pro’s (nooit meer depressief) en contra’s (geen klarinet meer kunnen spelen) van een hoofdamputatie bespreken, met een kopje gesponsorde koffie binnen handbereik. Speciale doktersjassen met ‘als jij participeert dan worden wij beter!’ op de rug gestikt.
Kortom, de zoveelste werkverschaffing voor incompetente nitwits die niks van de praktijk begrijpen en vooral hun eigen bestaansrecht veilig moeten stellen. Een goede arts hoort namelijk sowieso volgens bovenstaande competenties te werken. Als een arts toch disfunctioneert, dan komt dat tegenwoordig helaas vaak voort uit de bizarre regelgeving die het medische opleiders bijna onmogelijk maakt om beunhazen uit de opleiding te zetten. Maar enfin, dat is dan weer een ander verhaal.
Er is echter nog een gevoelig punt. Mevrouw Bouwmeester voert als argument voor haar ‘er stroomt water uit de kraan-project’ aan dat de zorgverzekeraars alleen behandelingen inkopen. Ze schrijft op de PvdA-site:
‘om te beslissen wat de beste behandeling is, is samenwerking tussen een patiënt en arts nodig. Dat betekent begrijpelijke informatie verstrekken en ook tijd en ruimte om hier een gesprek over te voeren. Dit verhoogt de kwaliteit aantoonbaar. Vreemd genoeg wordt deze werkwijze niet beloond, maar mede door de huidige wijze van bekostiging tegen gewerkt. Dat moet dus beter.‘
In eerste instantie een nobele gedachtegang, maar schijn bedriegt. In de praktijk komt het er namelijk op neer dat we een heel duur paard achter een nog duurdere wagen spannen. Onder het motto van kosteneffectiviteit reduceren we de zorg zonder blikken of blozen tot een terminaal scharminkel. Vervolgens wordt met behulp van dure projecten, commissies en ‘extra’ budget een lafhartige poging gedaan om de zorg weer op te krikken tot een acceptabel niveau, passend bij onze beschaving. Dit getuigt nogmaals van incompetentie en gebrek aan visie.
We hebben van onze lieve Heer een frontaalkwab gekregen zodat we overzicht hebben en in staat zijn om te plannen. Ik heb wel eens het idee dat deze kwab bij onze politieke roergangers op maximaal vier jaar vooruitkijken staat geprogrammeerd. Mijn voorstel is meer samenwerking en meer zeggenschap voor de dagelijkse praktijk, maar vooral meer realiteitszin voor de politiek.
Over de auteur
- Psychiater, cultuurcriticus
Dit is op Aansluiten Bij Communicatie herblogden reageerde:
Mooi om te lezen hoe de prioriteiten van politici zijn als het gaat om zorg.
https://aansluitenbijcommunicatie.wordpress.com/2015/06/28/steeds-weet-jij-weer-beter-hoe-het-moet/ Sluit naadloos aan op jouw haarscherpe maar briljante blog! Plezier om te lezen
Ik betwijfel of een lieve heer (m/v/het) ‘ons’ een frontale kwab heeft gegeven. Mocht dat zo zijn dan was hij/zij/het in ieder geval geen racist want die hebben andere zoogdieren ook.
Wat wij onszelf hebben aangedaan is duidelijker. Ipv erkennen dat onze hersenen net zoals ieder ander dier directe feedback nodig hebben om de neurale netwerken te kunnen vormen waren wij van mening ( wellicht door het waanidee dat wij geen dieren zijn) dat onze neurale netwerken die ons gedrag bepalen opeens geen feedback nodig hadden maar zich miraculeus vanzelf in de goede richting zouden ontwikkelen.
De reden waarom dit alles een probleem is geworden ligt in het sinds meerdere generaties ‘demographisch’ opvoeden van ons nageslacht. Dit had als resultaat dat de hersenen zich niet ontwikkelden, maar bleven steken in een soort diffuse phase bij gebrek aan directe actie/reactie invoer die neurale netwerken versterken in een bepaalde richting.
Wij hebben nu een generatie van volwassenen voortgebracht die een totaal gebrek aan de benodigde ingeprente controle mechanismen ontbreken en dus niet in staat zijn tot het nemen van op lange termijn positieve besluiten.
[Reactie door redactie ingekort]