Netanyahu en Trump maken korte metten met erfenis Obama
Israëlbeleid VS is niet meer gebaseerd op leugens, maar op feiten en bewijs
Het kan heel goed zijn dat vorige week de week was dat Israël en de VS afscheid hebben genomen van de politiek en standpunten van de vorige president Obama over Israël en de Palestijnen. Als dat zo is, is deze stap gezet ondanks verwoede pogingen van het team-Obama om de regering-Trump ervan te overtuigen om alles te laten zoals het is.
Vredespogingen Obama en Kerry
De details van Obama’s politiek en standpunten zijn de afgelopen weken bekend geworden via een serie artikelen in Haaretz over de vergeefse pogingen van Obama’s minister van Buitenlandse Zaken John Kerry om tot een kader voor een vredesakkoord te komen. Pogingen die in 2014 werden beëindigd. De artikelen maken melding van delen van twee concepten van een VS-ontwerp voor een definitief vredesakkoord tussen de PLO en Israël. De concepten werden gemaakt in februari en maart 2014.
De artikelenserie is gebaseerd op de aanname dat Kerry en zijn team op de rand van een historische doorbraak stonden tussen PLO-baas Mahmoud Abbas en premier Binyamin Netanyahu. Maar een zorgvuldige lezing van de documenten laat zien dat het tegenovergestelde het geval was. Er zijn twee redenen dat Kerry geen uitzicht had op een overeenkomst.
Vijandigheid
Ten eerste waren hij, Obama en hun adviseurs te vijandig tegenover Israël en haar burgers om Netanyahu ervan te kunnen overtuigen dat Israëls belangen konden worden veiliggesteld. Een concept-kaderovereenkomst uit februari 2014 die was gebaseerd op gesprekken van Kerry en zijn team met Netanyahu en zijn adviseurs maakt dit duidelijk. Het concept bevat Netanyahu’s eis dat Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria die niet zijn geannexeerd door Israel “in place” konden blijven bij de uitvoering van een vredesakkoord en – waarschijnlijk – steden konden worden in een toekomstige Palestijnse staat.
Judea en Samaria
Met andere woorden, Netanyahu eiste dat de Israëli’s in Judea en Samaria van wie de steden zouden liggen op het gebied van “Palestina” dezelfde rechten en bescherming zouden krijgen als Israëls Arabische burgers. Kerry en zijn team wilden er niets van weten. De concept-overeenkomst van februari merkt op: “(VS) onderhandelaars moeten bij PM (Netanyahu) nagaan of hij (dit standpunt) wil (handhaven)…Zij geloven dat, als hij dat wil, hij sterk zal aandringen op ‘in place’. ‘In place’ is niet in overeenstemming met de Amerikaanse politiek en daarom onaanvaardbaar voor ons en voor de Palestijnen“. Met andere woorden, het standpunt van de regering-Obama was dat alle Israëli’s die wonen in gebieden die deel gaan uitmaken van de Palestijnse staat met geweld moeten worden verdreven uit hun huizen en gemeenschappen.
Haaretz-verslaggevers Barak Ravid Amir Tibon herinnerden zich dat in eerdere onderhandelingsronden de Palestijnen – in tegenstelling tot de regering-Obama – dit Israëlische standpunt niet direct hadden verworpen. Dat wil zeggen dat de Amerikaanse regering, door de massale verdrijving van Israëlische Joden uit hun huizen te eisen, een extremer standpunt dan de PLO innamen.
Probleem met de PLO
Abbas verwierp Kerry’s concept-kaderovereenkomst uit februari 2014, die gebaseerd was op gesprekken met Netanyahu en zijn adviseurs. Maar hij verwierp ook Kerry’s akkoord uit maart 2014, die was gebaseerd op gesprekken van de VS met hemzelf en zijn adviseurs. Het concept van maart 2014 werd aan Abbas voorgelegd door Obama zelf tijdens een ontmoeting tussen de twee in het Witte Huis. Niet alleen aanvaardde Abbas Obama’s aanbod niet, hij weigerde er ook op te reageren.
Dit zou voor niemand een verbazing moeten zijn. Abbas deed hetzelfde in 2008 toen de toenmalige premier Ehud Olmert zijn vredesvoorstel aan Abbas aanbod. Abbas’ voorganger, Yasser Arafat, reageerde op dezelfde manier in juli 2000 op het vredesvoorstel van de toenmalige premier Ehud Barak en in december 2000 op het vredesvoorstel van de toenmalige president Bill Clinton. Gezien deze consistente lijn is het meer dan dwaas om te geloven dat iemand – zelfs Trump – iets anders zal overkomen dan zijn Amerikaanse en Israëlische voorgangers.
Netanyahu, de staatsman
Misschien is het meest interessante aspect van de serie in Haaretz wat verteld wordt over Netanyahu.
Je kan hem aardig vinden of een hekel aan hem hebben, de Netanyahu die uit de artikelen naar voren komt is een briljante staatsman. Onder moeilijke diplomatieke voorwaarden, met de VS die openlijk de kant van de PLO tegen hem koos, was Netanyahu in staat te pareren en te duiken. Hoewel Haaretz probeert Netanyahu als zwak en toegeeflijk af te schilderen, laat de tekst zien dat het tegenovergestelde het geval was.
Onder zware druk van Obama weigerde Netanyahu met wat dan ook in te stemmen. Zijn enige vastgelegde standpunt was dat alle Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria voor de eeuwigheid hun plek konden houden. In plaats van Kerry direct te confronteren, stond Netanyahu aan de zijkant en keek toe hoe de Amerikanen hun anti-Israëlische voorstellen opstelden. Hij knikte. Hij lachte. Hij weigerde met iets in te stemmen.
En hij wachtte rustig tot Abbas van tafel wegliep.
Tot vorige week – tot groot ongenoegen van veel van zijn aanhangers – bleek Netanyahu niet genegen om verder te gaan dan de defensieve houding die hij gedurende het hele presidentschap van Obama had laten zien. Vorige week nam hij drie grote stappen naar voren.
Financiering activistische NGO’s
Eerst kondigde Netanyahu aan dat hij voor aanpassing van de Israëls NGO-wet was om zo buitenlandse regeringen te verhinderen om in Israël geregistreerde politieke non-profit-organisaties te financieren.
De afgelopen 20 jaar is Israël onderwerp geweest van steeds verder uit de hand lopende subversieve campagnes, gefinancierd en vaak geleid door buitenlandse regeringen en uitgevoerd door in Israël geregistreerde NGO’s. Het doel van deze campagnes is politieke en economische oorlogvoering tegen Israël door de Joodse staat te demoniseren, evenals haar burgers en haar soldaten. Al een paar jaar hebben wetgevers herhaaldelijk geprobeerd om deze financiering te blokkeren. Maar onder Amerikaanse druk heeft Netanyahu als die pogingen verijdeld.
Klap voor EU en Links
Hervormingsvoorstellen werden verzacht tot ze ingeperkt waren tot slappe rapportage-eisen. Buitenlandse overheidsgelden bleven in de koffers van de NGO’s stromen die standpunten hebben die door een niet gering aantal binnenlandse groeperingen worden gesteund. Door aan te kondigen dat hij nu voorstander is van wetgeving die een blokkade legt op buitenlands overheidssteun aan non-profit organisaties, deelt Netanyahu een strategische tik uit in de politieke en economische oorlog die door de EU en internationaal Links tegen Israël wordt gevoerd.
Deze oorlog, gevoerd namens de Palestijnen, heeft Israëls betrekkingen met de Palestijnen geschaad doordat hen wordt ontmoedigd vreedzaam samen te leven met hun Israëlische buren.
UNRWA
Dan is er ook nog UNRWA. De speciale vluchtelingenorganisatie van de VN voor de Palestijnen is werkelijk een van de centrale redenen voor het laten voorbestaan van het Palestijnse conflict met Israël. Inderdaad werd UNRWA opgericht door Arabische regeringen om bij voorbaat al elk vooruitzicht op vrede tussen Israël en haar buren te blokkeren.
UNRWA voorkomt de permanente hervestiging van Arabieren die Israël in 1948 en 1949 hebben verlaten en hun nakomelingen. UNRWA heeft vijf generaties van vluchtelingen veroordeeld tot een leven in de smerigheid van haar kampen, afgesloten van het verkrijgen van staatsburgerschap in de landen waar ze zijn geboren en verhinderd om in andere landen een nieuw onderdak te vinden.
Nadat Hamas in 2007 Gaza had overgenomen, besloten de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice en haar toenmalige Israëlische collega Tzipi Livni dat een enorme verhoging van het budget van UNRWA de beste manier van reageren was. Ze waren niet onder de indruk van het feit dat UNRWA Hamas-terroristen in dienst heeft. Ze negeerden het feit dat UNRWA-scholen in Gaza en elders hun leerlingen indoctrineren met de jihad en het ideaal van vernietiging van Israël.
Onder Obama heeft de VS haar betalingen aan UNRWA verhoogd, zelfs toen UNRWA-scholen, ziekenhuizen en andere faciliteiten werden gebruikt als raketlanceerbasis en wapenopslagdepot in de oorlog van Hamas tegen Israël.
Ontmanteling
Vorige week heeft Netanyahu een einde gemaakt aan de gevaarlijke idiotie dat UNRWA Hamas in toom zou houden en een positieve kracht in de regio is. Hij riep op UNRWA te ontmantelen en de Palestijnen en hun nakomelingen te behandelen als elke andere groep vluchtelingen in de wereld en ze te laten herhuisvesten door het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN (UNHCR). Als Netanyahu’s actie tegen UNRWA wordt vertaald in actueel Israëlisch en Amerikaans beleid, zal dat het begin zijn van het einde van een van de voornaamste oorzaken van het Palestijnse conflict met Israël.
Ophitsing door Al-Jazeera
Tenslotte is er de ophitsing. Palestijns terrorisme zou sterk afnemen als er niet constant werd opgehitst op een manier die terrorisme aanmoedigt en terroristen beloont en fêteert. Sinds zijn oprichting door het regime van in 1996, is Al-Jazeera een centrale motor van antisemitische en jihadistische indoctrinatie van de Palestijnen geweest. En toch heeft Israël nooit de beslissing genomen om het kantoor van Al-Jazeera in Israël te sluiten.
Israël heeft dit terroristische medianetwerk een vergunning gegeven vooral omdat men door een verbod geen risico wilden lopen op Westerse verontwaardiging. Vorige week kondigde Netanyahu en minister van Defensie Avigdor Liberman voor de eerste keer aan dat zij voor het sluiten van Al-Jazeera waren en gaven ze hun medewerkers opdracht om uit te zoeken wat de beste manier is om dit te realiseren. Door dit te doen maken Netanyahu en Liberman optimaal gebruik van de gelegenheid die wordt geboden door de openlijke breuk van de Arabische staten met Qatar. Twee weken geleden sloten Saoedi-Arabië en Jordanië de kantoren van Al-Jazeera in Riyad en Amman. Egypte, dat Al-Jazeera’s kantoren al in 2013 had gesloten, blokkeerde haar website.
Dreunen
Zowel apart als in samenhang bezien, zijn Netanyahu’s acties van vorige week strategische dreunen voor drie centrale onderdelen van het Palestijnse conflict met Israël. Ophitsing, politieke oorlogvoering en het permanent maken van de Palestijnse vluchtelingenstatus zorgen ervoor dat het conflict onoplosbaar blijft en voorkomen dat vredelievende Palestijnse leiders naar voren treden.
Opmerkelijk genoeg, terwijl de regering-Obama Israëli overladen zou hebben met hysterische veroordelingen als Netanyahu het lef had gehad om de stappen te zetten die hij vorige week heeft gezet, heeft de regering-Trump geen standpunt ingenomen over de aankondigingen van Netanyahu. De werkelijke reden dat Trump Obama’s erfenis ten grave lijkt te dragen is dat, in tegenstelling tot de ideologisch gedreven Obama, Trump bereid is om bij zijn standpuntbepaling rekening te houden met feiten en bewijs.
Betaling terroristen
In mei kwam Abbas naar het Witte Huis en vertelde Trump dat hij terrorisme had afgezworen. Vervolgens leverde Israël Trump het bewijs dat Abbas in het openbaar terrorisme aanmoedigt en geld van de Palestijnse Autoriteit gebruikt voor ondersteuning van terroristen en hun familie. Trump nam de informatie tot zich en verweet Abbas dat hij had gelogen.
Het is waar dat minister van Buitenlandse Zaken Tillerson het Congres valselijk had verteld dat Abbas de betalingen had stopgezet. Het is ook waar dat Tillerson terugkwam op deze bewering nadat zowel de Palestijnen als Israël hadden gezegd dat de betalingen niet waren stopgezet. Evenzeer is het waar dat Trump nog steeds gelooft dat hij de “deal” kan maken die zijn voorgangers niet voor elkaar hebben gekregen. Maar in ieder geval is het zo dat Trump Netanyahu heeft gesteund toen hij brak met het mislukte politieke paradigma van de Obama-jaren.
Afscheid
Met andere woorden, Netanyahu’s acties vorige week – en het feit dat de regering-Trump hem met rust heeft gelaten en zonder dat Washington achteraf die acties heeft bekritiseerd of veroordeeld – wijzen er op dat we eindelijk afscheid hebben genomen van de erfenis van Obama.
Waar we naar toe gaan is nog onbekend. Maar wat zeker is, is dat door de oorzaken van de kwaadaardigheid van het conflict op te sporen en door de leugens te bestrijden die de basis waren voor de politiek van Obama, hebben zowel Israël als de VS die leugens verworpen.
© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties 👇🏽
Oorspronkelijk verschenen op 16 juni 2017 als Burying Obama’s Legacy op RealClearpolitics.com. Met toestemming van de auteur Caroline Glick (Twitter: @CarolineGlick) vertaald door Asher.
Over de auteur
